Poezi nga IDAJET JAHAJ, Vlorë/
MBIJETESE/
E shtypën shekujt, po s’u shua,/
E tkurrën kohrat, po s’u dha;/
I shkuan flakët, s’u shkrumbua,/
I fruy murlani, po s’u tha./
Në dimrat mijëravjeçarë/
Në palcën e thellë e ruajti farë,/
E si feniks i vërtet’
Bulëzoi nga palca e vet.
Komb-feniks i vërtetë
Që vetveten rilindi
Çdo pesëqind vjet…
KOHET E KOMBIT TIM
Si i ndau kështu
kohët e kombit tim
natyra mëmë –
kështu si?
Të shkuara në varg
pambarim
si sumbullat
në tepsi.
Më të shumtat – të zeza,
si dënesa
por me jetë –
shkurtësi.
Të bardhat – të pakta,
si urata,
po me pa –
vdekësi…
VITI QEN
1913-ta-qen!
Kafshoi kombin në mes.
Ndau:
gjysmën e dheut,
gjysmën e gjuhës,
gjysmën e gjakut,
gjysmën e qiellit.
Prej njëqind vjetësh –
borë urrejtjeje,
stuhi vullkanesh,
stinë tërmetesh;
Gjaku pikoi
nga thelbi i zemrës,
Loti pikoi
nga syri i diellit,
por, më në fund,
shpresa ndriti
në kupë të qiellit
e u ul
si diell i urtë
në sofrën e BASHKIMIT.
“KODRA E DIELLIT”
(Toponim, Kosovë)
Dielli aty
s’ perëndoi
e s’perëndon
kurrë.
Që tej –
në Pellazgji –
hijeshon
si burrë…
Ç’TË THEMI MË PËR SKËNDERBEUN?
Me shpatë cacu qiejt
e shkroi: ARBERI!
Pastaj shpatën e nguli
në dheun e ylltë
e gjëmoi:
- Mbillini ulli,
mbillini ulli,
mbillini ulli!
E gjëmimi jehoi
shpateve të shekujve,
në përjetësi.
MALI I SKËNDERBEUT
Nuk mjaftoi një varr
për emrin e tij,
u desh edhe një mal
për të rënduar
në përjetësi.
ISMAIL QEMALI
Ai erdhi në një çast
udhëkryq të kombit,
të qenies,
e të mosqenies
së tij.
Perëndia
me dorën e tij
në dritë të flamurit
i dha rrotullimin e përjetshëm
planetit SHQIPËRI.
PLANETI KOMB
Pati edhe kombe,
të mëdhenj, të mëdhenj,
plot diell e kaltërsi.
Dhëmbi i peshkut të madh
i cacu më dy!
Pati edhe një komb
të vooogël, të vogël,
plot rreze, yjësi,
në një pikëz të planetit,
si zemër e tij,
thërrime, qiri,
dritë, pellazgji.
E ndanë më katërsh,
e ndanë më tri!
Kaq gjak,
kaq gjak
të ëmbël
paske pasur
SHQIPËRI?!…
GONXHJA HYJNORE
- Nënë Terezës -
Fytyra – plot rrudha –
bukë hyjnore,
Flakë Jezusi,
Globi në shami.
Kurrizi-kërrusur
mbi shpirtësi,
Planetin e leu
me mirësi;
Dhe i thoshin GONXHE,
Dhe i thoshin BOJAXHI!
Dhe i thoshin GONXHE,
e lokes Shqipëri.
AKOMA, AKOMA
Ç’TI JAPESH BOTES?
I dhe botës,
Strategun e lashtësisë – Pirron,
Mburojën e Krishtërimit – Skënderbeun,
Mësuesin e Kopernikut – Tomeun.
… Shekspirianin tronditës – Moisiun,
Genin rrezatues – Migjenin,
Cilindrin e artë të mendjes – Çabejn,
Klasikun e gjallë – Kadarenë…
Akoma, akoma,
kombi im i vogël,
ç’ti japësh botës
si dritë, rreze?
Ah, po
edhe NËNËN e saj –
TEREZËN,
HYJNORE
Java ka shtatë ditë,
Ylberi ka shtatë ngjyra,
Pentagrami ka shtatë nota,
Bota ka shtatë mrekulli,
Arusha e madhe ka shtatë yje,
Arusha e vogël ka shtatë yje,
Shqipja ka shtatë zanore –
SHTATA – hyjnore.
ISMAIL KADARESË
Hamall i madh i halleve të Kombit,
Lavdi i jep e merr prej tij lavdi;
Dritë pikon art’ i tij nëpër mote
E si drita nëpër botë përhapet fjal’ e Tij.
Eskilët rrallë kanë ardhur në këtë botë
e kometat në qiell janë dukur gjithashtu,
Vepr’ e Ismailit këtë mesazh na thotë
për kombin e tokën që e lindi këtu.
Ky Eskil modern kudo ku shkoi e vete,
si Eskili i moçëm
Atdheun bart me vete.
ALITERACION YJESH
“Migjeni –
më gjeni
një tjetër fëmijë –
Mbigjenì –
si ky.
“Kadare, -
ka … darë e ar,
radar…
me fluturat fjali
e avionët-fjalë…
“Dritëro Agolli –
Dritë…
dhe “agoi”
dhe
“diellin” e mbolli”,
e që kurrë s’perëndon.
“Naimi” –
është yti,
është imi
i shqipes agimi,
i tokës gëzimi,
ndrudhëzë dielli
prej qielli.
“Nënë TEREZA” –
- ëndë
dhe rreze
e planetit -
beze…