LARMI POETIKE/
Nga Anton Çefa/
Poezia/
Bulon në shpirt,/
Prekë të padukshmen/
Dhe i falë jetës nji kuptim solemn/
Prej gëzimi që dhemb./
Nën shkëlqimin e metaforës/
Si në nji fosil/
Rri i mshehun mesazhi i jetës./
***
Mbolla farë lulesh
Mbolla farë lulesh
Që çelin veç ndër andrra
E hapa dyer misteresh.
Te lulet e fjalës kam gjetur shtegun.
Në shteg të jetës m’drejto,
O fjala ime!
***
Malli dhe mllefi
Malli i jep nji tjeter ngjyrë
Fytyrave
Dhe nji tjeter të rrahun zemrave.
Mllefi i jep nji tjeter formë
Sendeve
Dhe fjalëve.
***
Mërgimtarëve
Pelerinën e ikjes keni hedhur krahëve,
Bridhni pa kthim
Duke u zbrazur në shpirt.
Fikun zjarri i vatrës,
Drita e visit.
Endeni duke u strukur ndër kujtime
Që ushqejnë mallin
Në gjokset e ndezura.
Ndër zemra ndrisin
Dritat qiellore t’Atdheut.
***
Përrallë e vertetë ose rruga e kthimit
Do t’ju tregoj nji përrallë të vertetë, përrallën e të gjitha kohëve; në nji vend dhe në nji kohë na ishte nji njeri. Dallgët e një oqeani të trazuar, që quhet fat ose jetë, ndoshta zjarri a uji, lëngata ; ndoshta gjendja ekonomike, dëshira për t’u larguar, a malli për të parë dhenat e huaja, nuk jam i sigurtë, e hodhen në dhena të huaja. Kështu i kishte ndodhur edhe babës së tij, gjyshit, stërgjyshit.
Për të mos harruar rrugën për kthim mori nji grusht nga hini i shpirtit, që digjej për mëmëdheun, dhe e hodhi gjurmëve që lënin kambët.
Hini i shpirtit i qëndroi besnik dhe i mësoi rrugën e kthimit.