NGA JULIA GJIKA/Boston/
Ata ishin aty me Fitoren, e duartrokitën./
Edhe pëllëmbët e vogelushit 8 vjecar Martin. /
I gëzoheshin me brohoritje sekondës vendimtare/
Që fija e flokut e ndau për ta kthyer në kasaphanë./
Djalli kishte punuar për të qënë preciz./
Flamujt e gjithë botës ulen koken,/
Te mbledhun tok si viktima s’pipetinin./
Djalli ishte bërë xheloz./
Kur pa botën në Boston bërë një shtëpi.
Amerika dhe engjëjt e saj,
Në një sekondë të pambrojtur.
U këputën balonat nga duart e fëmijve
në hapesirën e mbushur nga tymi e britmat ngriheshin trishtushem
I shtynte fuqia e zërave që pyesnin ajrin mes ngashërimit:
Kush e bëri, përse e bënë?
Dashuria nuk merte përgjigje.
Martini, kurrë s’do të kthehet në shtëpi
Të luajë me vellanë e madh dhe motrën e vogël 6 vjece.
Ajo ka humbur një këmbë
E ai kurrë nuk do t’a dijë.
Si bir të cmuar
Amerika e vendosi në mozaikun e zemrës.
Ky gjak i pafajshëm që u derdh në Prill
Si shirat që ushqejnë pranverën
Këto të qara që botën prekën
Nuk harrohen!
PRILL, 15, 2013/
Ne Foto: Cfare u kishte bere djajeve te terrorizmit vogelushi Martin, qe ia moren jeten?