Quantcast
Channel: Dielli | The Sun
Viewing all articles
Browse latest Browse all 535

E FTUAR NË SOFRËN POETIKE TË DIELLIT, JULIA GJIKA

$
0
0

Ka aq shumë forma dashurie sa c’ka caste brenda një kohe./

                                                                                        Jane Austen/

Drita luan në kristalet mbi tavolinën e dhomës.

Reflektojnë kudo ngjyra ylberi.

Vallzon në hapësirën memece, casti i lumtur,

mes kohës me mjergull.

Dy diej të vegjël janë bebzat e syve që presin

Casti në një kohë të shkurtër

U sjell aq shumë forma të papërsëritura dy herë

në përjetësi për t’u dashur.

 ……

Nuk ishte përallë.

Ishte një mbrëmje dimri e rrallë.

Dëbora binte e paqtë, e shtruar,

me hapin e lehte te një vajze 

që e admiron cdo sy djaloshi.

Zhurmat e qytetit larg, shumë larg iknin.

qetësia ulej në këmbët tona, si një dre i dorëzuar para gjahtarit.

Ne ishim të ftuar në një darkë bujare

Sic bëhen darkat në anët tona.

Shijuam ushqim të pazakontë, muzikën

Dhe zërin që mbante ritmin

e rënies së fjollave të borës mbi catinë e qytetit të vogël.

Frymet tona ngrohën castin.

Koha na doli e teproi për të shkrirë akullin e mallit. 

 

Mos e shiko qimen në të verdhën e vezës

Mos u bej rob i plackës së vdekur

Mos shaj të tjerët

Që t’i ngresh vehtes vlerën

Mos folë shumë

gjuha pjell nëpërka

Për të ngrënë më parë gjuhën tënde.

Mos  imito tjetrin

Por ji vetvehtja

Vetëm kështu

Do të kuptohemi

Dhe njeri tjetrin do të dëgjojmë

Sic dëgjojmë muzikën e liqenit të qetë.

kështu monologojmë me dashurinë që s’vdes.

 

 Ata që s’më deshën

Ishin pak

Por aktiviteti i tyre ishte sa për një ushtri.

I ndjeja me hundë që larg

S’kish nevojë t’i gjeja me sy.

 

I njoha nga hapi

Kur gati ishin të thyenin qafën

Për të më penguar në udhëtimin tim.

Kur vërshonin lumenjtë e hallit

Me sytë e mendjes, si  fërkonin barkun, i shihja.

Nën ajrin e përgjumur të ditëve te nemitura

hapat që hodha  prekën caste lumturie

pa harruar dhimbjet e rrugës nga u nisa

I kujtoj tani.

 

 Ditë që fluturojnë si zogjtë e trembur

ngjarje të frikshme  po ndodhin mbi glob

zhduken qytete dhe vdekja masive

rrëmben frymë te pafajshme kudo.

Jeta rëshket me tmer e dhimbje

Me zor ta mbash, nuk i del  njeri për zot

Shtrengojmë në duar frenat e  ngrëna të saj

Por s’të bindet, përpjekja jonë është kot.

Tani vdekja  ngreh pritë jetës kudo

Në rrugë, në kishë, në festë

Pa e bërë fjalën dysh me të

zor të gjesh vend, i shpëtuar të jesh.

 


Viewing all articles
Browse latest Browse all 535

Trending Articles



<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>